Allah sevdiği kuluna dert verir..

Az önce Rahmet'imi yıkadım uyuttum ve kendimede güzel bi çay demleyip soluğu burada aldım.

Anlatacak o kadar çok şey varki aslında. Ama neresinden ve nasıl başlasam bilemiyorum. Geçen yıl bu zamanı düşünüyorumda, telaş, koşturmaca, heyecan, stres, ümit, keder,gözyaşı, uykusuzluk, yorgunluk, agrılar, ilaçlar, hastane, Ankara ve yollar yollar yollar... Birçok duyguyu bi arada yaşadığım dönemlerdi. En çokta ümit ve stres.. Son tüp bebek denememiz için Ankara yollarını arşınladığımız bu dönemlerde ne yalan söyliyeyim ümidim hiç bitmemişti ama gitgide azalıyordu. Tabi her ne kadar belli etmemeye çalışsamda içimde fırtınalar kopan ben her an tevekkülü elden hiç bırakmadım elhamdülillah.. 

İnsan neleri yaşayıp görüyor ömrü hayatınca. Görüp gördüğümüz dert sıkıntı bu olur inşallah. Ama şimdi dönüp tekrar baktığımda o günlere aslında beni olgunlaştıran ve ruhumu selamete erdirecek olan günlermiş. Ahh Rabbim.. Sevdiği kuluna dert verirmiş zaten.. Gerçekten olgunlaştım ben o dönemde.. Ama gelin görünki insan aciz ve sabırsız.. O yüzden o günler için söyleyebileceğim tek şey Rabbim bir daha düşürmesin oralara.. Sadece beni değil hiçkimseyi..(amin)

Bu arada Rahmet hanım mızıldanmaya başladı :) 

Satırlarıma burada son verirken en yakın zamanda tekrar döneceğimmmm..

Seni çok seviyorum canım kızım..