Rüyayla gelen müjde..

Geçen yıl bu zamanlardan bahsettim bi önceki postumda. Zordu evet. Çok zor dönemlerdi. Ama güzel yanlarıda vardı. Müjde veren rüyalar gibi :) Net hatırlamasamda işte nisan sonları gibiydi. Bi gece uyumak üzereyken eşimle saçma sapan bişey yüzünden tartıştık. Şuan hatırlamıyorum bile konu neydi. Her zamanki gibi ben ağlamaya başladım. O dönem tedavi sürecinde olduğum için daha çok hassaslaşmıştım. Ki duygusal bi yapıya sahibim. O ilaçlar yokmu zaten, insanın dengesini altüst ediyor. Herşeye üzülüp sinirlenir oluyorsun.. Çok hassas bi zaman dilimi o tedavi süreci. Sancılı bi dönem. Çok sancılı.. hem madden hem manen sancılı.. O vücudundaki ağrılar sancılar neysede,  ruhundaki sancılar kolay kolay geçmiyor..Ah o keder.. Şuan bile düşününce gözlerim doluyor.. Ama hani bi söz varya,''gecenin en karanlık oldugu an, sabaha en yakın oldugu andır.'' Gerçektende öyle.. Demekki o dönemler güneş pencereme doğmak üzereymiş..

Herneyse lafı çok uzatıyorum farkındayım ama herşeyi yazmak ve paylaşmak istiyorum. Benim yaşadıklarımı yaşayan insanlar için ümidin hiçbirzaman bitmediğini, mucizelerin hep ansızın çıkageldiğini hatırlatmak istiyorum.. Belki bir nebzede olsa destek olabilirim, kalplerine ümit ışığı tutabilirim.. Çünkü yaşayan bilir ancak, insan hep destek bekliyor o dönemlerde.. Ama biliyoruzki en büyük desteğimiz Rabbimize olan tevekkül ve sabrımız.

 Onca sene hiçbir  zaman tevekkülü elden bırakmadık eşimde bende elhamdülillah. Şikayet etmedik, dertlenmedik. ''Rabbim'' dedik ''verirse verir vermezse vermez.'' Sonuçta verecek olan kim 'O', vermeyecek olan kim yine ''O''. Yani ''neden, niçin, niye biz??'' diye sorgulama gibi bi lüksün yok. Çünkü senin karşındaki muhattabın seni yaradan yoktan var eden rızklandıran Rabbinden başkası değil.. Sabır ve tevekkülden başka çıkar yolun yok.. Ve duadan başka..

Evet hep dua ederdik sabrederdik. Ama o gece bişey oldu. İçim her zamankinden daha çok yandı. O zamana kadar hiçbir zaman şikayetlenmeyen ben o gece öyle mahzun oldumki. Keşke dedim, keşke bu sıkıntıları yaşamasaydık. ''Rabbim!'' dedim ''derdini veriyorsun gücünüde ver.Benim artık dayanacak gücüm kalmadı.'' Sonra birden farkına vardım şikayet ettiğimin. Öyle bir pişmanlık sardı içimi. Bide onun için ağladım. İçin için ağladım.. O gece eşimle birbirimize sarılıp dakikalarca ağladık.. O gece bitmek bilmedi sanki. Sabaha doğru zor uyudum. 

Sonra uyandım. İçimde kelebekler :) Öyle huzurluyum, öyle ferahlamış..

Ahh kurban olduğum Rabbim beni öyle bir rüyayla müjdelediki.. Gözümü kapattığım an rüyamdaki sahne geliyor karşıma..

Bi kuş..

Kocaman bi kuş..

Bembeyaz, pırıl pırıl tüyleri var..

Kanatları gözalıcı parlaklıkta..

Uzun, sarı bi gagası var..

Üstüne binmişiz, eşim ve ben

Eşim önde, ben arkadan eşimin beline sarılmışım, uçuyoruz gökyüzünde..

Süzülüyoruz :) 

Masmavi gökyüzü kucaklamış bizi..

Korku, keder terketmiş..yerini huzura bırakmış

Yüzümde hafif esen rüzgarın serinliği

Gözlerimi kapatmış, bir yanağımı dayamışım eşimin sırtına..

Uçuyoruz..

Sonra karşıda güneş

Ama nasıl bir güneş

Pırıl pırıl

Sapsarı..

Kelimelerle anlatmak ne mümkün.

Öyle büyük ve öyle ihtişamlı..

İşte bizde o güneşe doğru uçuyoruz..

Hatta içimden geçiriyorumki; keşke fotoğraf makinamıda yanıma alsaydım,

Güneşin fotoğrafını çekerdim.. :)

Sonra uyandım işte.. Herşey değişmiş sanki. Yağmur durmuş, fırtına dinmiş. Kalbimden bi pencere açılmış gökyüzüne. Acıları ve kederleri bırakmışım o pencereden aşağı. 

İşte ben o gece Rahmet'imin müjdesini aldım Rabbimden.. Mahsun olan incinen kalbimi o müjdeli rüyayla onardı güzel Rabbim :)

Tamda acının en ortasındayken, karanlıkta kalmışken rüyama doğdu o pırıl pırıl güneş.

hem içimi ısıttı hem karanlıklarıma aydınlık oldu..

biz o gece Rahmet'imize doğru yol almaya başladık o beyaz kuşun üzerinde..

Çünkü Rahmet'in bir manasıda; ısıtan, aydınlatan ve ışık saçan demekti...