kuzum.. ne çabuk büyüyorsun..

Şuan öyle duygu yüklüyümki.. sebebini bilmiyorum ama sürekli ağlamak istiyorum. ve ağlıyorumda.. zaman hızla geçiyor. geçen yıl bu zamanları düşünüyorum hep. Rahmet'im o zaman annesinin rahmine yeni düşmüş minnacık bi inci tanesiydi. 31 nisan transfer günüydü. Annem yanımdaydı. Kuzum benim taaa içimdeydi. En yakınımdaydı. Ama bunu bilmiyordum henüz.. Ümit ve korkuyla bekliyordum.. Dahamı iyiydi yoksa herşey o zamanlar.. Bilmiyorum.. Kafam karmakarışık. Rahmet'imin hızla büyüyor olması korkutuyor beni. Büyüyüp benden uzaklaşma ihtimali korkutuyor..

Sabah birlikte uyuduk, sarıldık. Öptüm onu, kokladım, bağrıma bastım.. Bilmiyorum bu kdr yakın olabilir miyiz büyüdüğünde de.. Olumlu düşünerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum.. Çevremde birsürü hamile var. Ve ben şunu farkettim. Hamileliğimi çok özlüyorum. Rahmetimin bana en yakın oldugu dönemi çok çok çok özlüyorum.. O günlerin kıymetini yeni anlıyorum. İşte şuandada Rahmetim büyüdüğünde bu günlerini aramak korkutuyor. O yüzden her anının tadını çıkarmak istiyorum. Onunla olan herşeyi abartmak istiyorum.. Arkama dönüp baktığımda böyle pişman olmak değilde, tadını çıkarmış olmanın sevincini yaşamak istiyorum. İnşallah kıymetini biliyorumdur elimdeki Rahmet'in.. Rabbim kıymet bilenlerden olmayı nasip etsin.. Allahım Rahmet'ime sağlıkla büyümeyi nasip etsin..
Seni çok çok çok seviyorum canım kızım..